سیزدهمین روز در هر ماه زرتشتی، تیر یا تشتر نام دارد. در ماه تیر هنگامیکه روز تیر فرا می‌رسد آن روز را تیرگان مینامند و جشن میگیرند. تیر در اوستا تیشتریه و در زبان پهلوی تشتر نامیده میشود. در نوشته‌های اوستایی تشتر یا تیر نام ایزدیست که به باریدن باران کمک می‌کند همچنین در باور ایرانیان نام ستاره ایست که هر گاه در آسمان پدیدار شود مژده باریدن باران را با خود می‌‌آورد. سبب پیدایش جشن تیرگان نیز به مانند بسیاری از آداب و رسوم، با رویدادی سرنوشت ساز در تاریخ ایران باستان هماهنگی یافته است. گروهی این جشن را یادگار پیروزی بر تورانیان میدانند که در زمان پادشاهی منوچهر، سپاه توران بخش بزرگی از سرزمین ایران را اشغال کرده بود. قرار مصالحه بر این شد که از سپاهیان ایران و از طبرستان تیری رها شود و در هر جا که این تیر بر زمین فرود آید مرز میا‌‌ن دو سرزمین همانجا باشد. سپاهی دلیری آرش نام، با تمام توان تیری را از کمان خود رها ساخت و این تیر در کنار رود جیحون بر تنه درختی نشست و مرز ایران و توران را مشخص کرد.
در زمان ساسانیان و پادشاهی پیروز به مدت هفت سال در ایران خشکسالی روی داد و در چنین روزی مردم روی به بیابان آوردند و با نیایش از پروردگار خواستار باران شدند و پس از آن بارش باران آغاز شد و مردمان از خشکسالی برهیدند. از آن زمان به بعد ایرانیان در چنین روزی به هم آب میپاشیدند و شادی میکردند. زرتشتیان در کرمان و بم آنرا تیرو جشن هم می‌نامیدند. روز پیش از جشن تیرگان خانه و بیرون آنرا تمیز کرده و همه اهل خانه نیز خود را شسته، لباس نو پوشیده و شادی میکردند.
بانوان و دوشیزگان نخ تیر و باد را به مچ دست می‌بستند، و این نخ از ابریشم و نازک بود و مجموعه‌ای از هفت نخ با رنگ‌های مختلف را در بر میگرفت که شاید نشان از رنگ‌های رنگین کمان باشند. این نخ را تا روز باد (ده روز بعد) به دست داشتند و در آن روز آنرا از دست گشوده بر روی بام خانه به باد میسپردند.
ایران شهر 